„Pusty dom”, reż. Kim Ki-duk, czas 88’, 2004 r.
Pusty dom – jedna z najciekawszych pozycji w filmotece koreańskiego mistrza nastroju Kim Ki-duka. „Pusty dom” to subtelna opowieść o człowieku, który włamuje się do opuszczonych mieszkań i domów. Nie robi tego jednak po to, by okradać właścicieli, po prostu przez jakiś czas mieszka w tych domach, sprząta w nich, robi pranie, odkurza, jakby w zamian za to „nieproszone” najście. Akcja filmu zawiązuje się w chwili, gdy jeden z domów, do których wchodzi nasz bohater, okazuje się nie być pusty. Na miejscu jest bowiem młoda, tajemnicza dziewczyna. Powoduje to spotkanie i dziwną nić porozumienia dwojga samotnych, mocno zagubionych w świecie ludzi. Kim Ki-duk do pewnego momentu snuje swoją opowieść jakby w klimacie miejskiej baśni. W pewnej chwili łamie jednak dość gwałtownie stylistykę swojego dzieła, zderza ją z realnym światem i zmienia perspektywę głównym bohaterom, a przez to i nam widzom. Warto samemu zagłębić się w świat „Pustego domu” i poczuć przez chwilę nastrój misternie zbudowany przez reżysera. Autor takich dzieł jak „Łuk”, „Wyspa” czy „Wiosna, lato, jesień, zima… i wiosna”, jak nikt inny potrafi bowiem opowiadać o rzeczach prostych, ale też najważniejszych, językiem poetyckim i pełnym magii. Znakiem rozpoznawczym artysty są przenikające się ze sobą wątki realistyczne oraz metafizyczne. Razem tworzy to naprawdę unikalne działa filmowe, właśnie takie jak „Pusty dom”.
