Zgodnie z regionalizacją E. Michny Lublin zlokalizowany jest w granicach nałęczowsko ‐ lubelskiej jednostki mezoklimatycznej. Głównym czynnikiem wpływającym na zmiany pogody tego obszaru są fronty atmosferyczne. Najwięcej dni z frontami obserwuje się w listopadzie i grudniu a najmniej w czerwcu i sierpniu, kiedy to pogoda odznacza się większą stabilnością.
Pod względem termicznym omawiana jednostka charakteryzuje się średnią roczną temperaturą powietrza 7,3° C oraz występowaniem najniższej średniej miesięcznej temperatury w lutym (‐4,0°C) a najwyższej w lipcu (18,2°C). Ujemne temperatury pojawiają się od grudnia do marca włącznie, z kolei dni gorące z temperaturą powietrza powyżej 25°C występują od kwietnia do września.
Sytuacja termiczna ulega lokalnym wahaniom w zależności od warunków m. in. ukształtowania terenu, ekspozycji stoków, pokrycia terenu, obecności zbiorników wodnych oraz zabudowy. Najkorzystniejsze warunki występują na niezabudowanych wierzchowinach o ekspozycji południowej, a najgorsze na stokach o ekspozycji północnej. Ponadto przegrody terenowe takie jak nasypy drogowe wpływają na przedłużenie czasu zalegania chłodnych mas powietrza.
Na opisywanym obszarze odnotowuje się ok. 560 mm opadu, który rozkłada się nierównomiernie w ciągu roku. Miesiącem najbardziej obfitym w opady jest lipiec (77,0 mm) a najuboższym styczeń (29,6 mm). W poszczególnych porach roku opady różnią się zarówno intensywnością jak i okresem trwania. Zimowe i jesienne są najczęściej długotrwałe, natomiast letnie krótsze i bardziej intensywne oraz często towarzyszą im burze (średnio 25‐30 razy do roku).
Najczęstszym kierunkiem występowania wiatrów w Lublinie jest południowy-zachód oraz zachód (40% przypadków). W ciągu roku układ wiatrów ulega znacznym zmianom, wczesną wiosną i latem przewaga wiatrów zachodnich jest mniej wyraźna a zjawisko cisz występuje o 10-20% częściej niż zimą. Około 80% zjawisk stanowią wiatry słabe i bardzo słabe, o prędkościach mniejszych niż 5m/s.
Na obszarze większych aglomeracji obserwuje się zjawisko Miejskiej Wyspy Ciepła, której podstawową miarę stanowi różnica pomiędzy najniższą dobową temperaturą powietrza w mieście i na terenie pozamiejskim. Zgodnie z pomiarami Zakładu Meteorologii i Klimatologii UMCS prowadzonymi na Placu Litewskim (centrum miasta) i w Radawcu (obszar niezurbanizowany) dla Lublina wynosi ona średnio 1,2-1,3oC, z maksimum w lipcu 1,9oC.
Przyczyną opisanego zjawiska jest produkcja antropogenicznego strumienia ciepła przez miasto (spalanie paliw kopalnych i zużywanie energii elektrycznej), zwiększone gromadzenie energii słonecznej (duża pojemność cieplna materiałów budowlanych) oraz zmniejszona ewapotranspiracja (parowanie z roślinności i gruntów) w związku z małą powierzchnią terenów niezabudowanych.
Możliwością ograniczenia Miejskiej Wyspy Ciepła jest odpowiednie zaplanowanie układu ulic i orientacji budynków, dobór właściwych pod względem emisyjności i pojemności cieplnej materiałów budowlanych oraz tworzenie niewielkich zbiorników wodnych. Ponadto należy zwiększać powierzchnię terenów biologicznie aktywnych (zieleń parkowa, zieleń przyuliczna, trawniki).
W przypadku Lublina istotną rolę w ograniczaniu omawianego problemu odgrywa system suchych dolin połączonych z dolinami rzecznymi pełniącymi rolę „kanałów wentylacyjnych”. Umożliwiają one dopływ czystego powietrza z obszarów pozamiejskich do zabudowanego centrum oraz transport zanieczyszczeń.
źródło: Kłosowski Wojciech: Prognoza oddziaływania na środowisko Strategii Rozwoju Lublina na lata 2013 - 2020. Warszawa, 2012