PAN LAZHAR (Monsieur Lazhar)
reż.: Philippe Falardeau
scen.: Philippe Falardeau
zdj.: Ronald Plante
muz.: Martin Léon
w.: Mohamed Fellag (Bachir Lazhar), Sophie Nélisse (Alice), Emilien Néron (Simon), Marie-Eve Beauregard (Marie-Frédérique), Vincent Millard (Victor), Seddik Benslimane (Abdelmalek), Louis-David Leblanc (Boris), Gabriel Verdier (Jordan), Marianne Soucy-Lord (Shanel)
prod.: Kanada 2011 (94 min)
Nagroda za najlepszy film kanadyjski na MFF w Toronto ‘2011; nagroda za najlepszy scenariusz i nagroda FIPRESCI na MFF w Valladolid ‘2011; nagroda publiczności na MFF w Locarno ‘2011; nagroda publiczności na MFF w Sydney ‘2012; nagroda za reżyserię na MFF w Hongkongu ‘2012; nominacja do Oscara ‘2011 za najlepszy film zagraniczny
(…) Montrealska podstawówka. Jeden z chłopców jest dyżurnym i ma przynieść dla kolegów mleko. Wbiega do budynku, ładuje do skrzynki kartoniki z napojem. Nagle wszystko wypada mu z rąk. Chłopiec widzi ciało nauczycielki, która powiesiła się w szkole.
Posadę po niej zajmuje pochodzący z Algierii Bachir Lazhar. Musi zmierzyć się z tragedią, jakiej doznali 11-letni uczniowie, ale też ze swoją własną. W pożarze domu stracił w Algierii żonę oraz dwoje dzieci. Według Lazhara było to podpalenie – atak terrorystów skierowany na jego rodzinę.
Philippe Falardeau zrobił film subtelny, pełen półcieni. To opowieść o dojrzewaniu, o poczuciu odpowiedzialności, o wrażliwości i ranach, które można innemu człowiekowi zadać. Ale też wnikliwa diagnoza współczesnego, zachodniego świata, w którym wszyscy są samotni. (…)
Ten kanadyjski film jest dramatem o ludziach, którzy żyją normalnie, ale noszą w sobie rozmaite traumy. A jednak „Pan Lazhar" nie przygnębia. Odwrotnie. Pozwala uśmiechnąć się, bo przypomina o solidarności, cieple, potrzebie zrozumienia i kontaktu z drugim człowiekiem.
Nienowoczesny w porównaniu z innymi nauczycielami Bachir Lazhar staje się dla uczniów kimś szczególnym. Przypomina profesora ze „Stowarzyszenia Umarłych Poetów", robi przestarzałe dyktanda z Balzaka, ale za to pięknie i uczciwie z dziećmi rozmawia. Dla niektórych te rozmowy staną się bardzo ważne. Dla widzów zresztą też. (...)
Falardeau przywraca wiarę w kino skromne, pełne ciepła, choć nie sentymentalne. Warto nazwisko tego kanadyjskiego artysty zapamiętać.
Barbara Hollender - RZECZPOSPOLITA 29.01.2013
Szkoła jako metafora skonfliktowanego społeczeństwa – wiele razy filmowcy wprowadzali nas w ten symboliczny świat, tworząc bardzo interesujące portrety współczesności. W „Panu Lazharze” Kanadyjczyka Philippe’a Falardeau problemem okazuje się relacja nauczyciela z wychowankami. Rzecz nie dotyczy jednak trudności dogadywania się ludzi pochodzących z odmiennych środowisk i kultur, tylko empatii i otwierania się na cierpienie, pomimo dzielących różnic. Traumę przeżywają w filmie obie strony: dzieci z montrealskiej podstawówki, które muszą zmierzyć się z samobójczą śmiercią ich ulubionej nauczycielki (niektóre biorą winę na siebie). Oraz ich nowy wychowawca, algierski imigrant, starający się odzyskać psychiczną równowagę po stracie całej swojej rodziny. Niekonwencjonalne metody pracy obcego, zaufanie i czułość, jaką okazuje klasie, łamią bariery, ale też budzą kontrowersje. Pan Lazhar (Mohamed Fellag) nie przestrzega obowiązującego zakazu kontaktów fizycznych z uczniami. Karci je, dotyka, rozmawia otwarcie o przemocy i śmierci.
Nakręcony na podstawie teatralnej sztuki film mówi nie tylko o bolesnej terapii, jaką wszyscy bohaterowie muszą przejść. Pokazuje proces budowania więzi, podkreśla znaczenie rozmowy, w nowym świetle stawia odwieczne pytanie, czy szkoła ma jedynie uczyć, czy również wychowywać i w jaki sposób ma to czynić? Piękna, mądra przypowieść doczekała się m.in. zasłużonej nominacji do Oscara w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny.
Janusz Wróblewski - POLITYKA 5/2013
Cennik: karnet 120 zł, bilet 15 zł (bez ulgowych)
Przedsprzedaż: 27-28.02. godz. 15-18 || 1.03. godz. 15-19
Obowiązuje rezerwacja miejsc
Więcej informacji: www.ack.lublin.pl/kino
CreArt. Sieć miast na rzecz twórczości artystycznej
