W celu świadczenia usług na najwyższym poziomie stosujemy pliki cookies. Korzystanie z serwisu lublin.eu oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim urządzeniu. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień Twojej przeglądarki. Więcej informacji znajdziesz w Polityce prywatności.
Film: Noc myśliwego
Data rozpoczęcia 2017-10-26
Godzina rozpoczęcia 18:00
Miejsce Dzielnicowy Dom Kultury „Węglin”, ul. Judyma 2a
Organizator Dzielnicowy Dom Kultury „Węglin”
Udział Bezpłatny
Kategoria Film

Noc myśliwego (The Night of the Hunter, USA 1955) 93 min. 

Obsada: Robert Mitchum (Harry Powell), Shelley Winters (Willa Harper), Lillian Gish (Rachel Cooper), Peter Graves (Ben Harper), Billy Chapin (John Harper), Sally Jane Bruce (Pearl Harper) i inni
Scenariusz: James Agee wg powieści Davida Grubba, scenariusz przerobił gruntownie Charles Laughton
Reżyseria – Charles Laughton 
Odmiana noir – psychoza 
Motywy noir: seksualna przemoc, zagrożone dziecko, chciwość, paranoja

Podający się za kaznodzieję podstępny oszust poślubia żonę kolegi z więziennej celi, który został skazany na śmierć. Chce zdobyć pozostawioną przez niego znaczną sumę pieniędzy. Noir bardzo nietypowy, bo nagrany w na poły baśniowej, a na poły moralitetowej konwencji. Film kompletnie nierozumiany i lekceważony w roku swej premiery, w dwadzieścia lat później okrzyknięty arcydziełem gatunku. Robert Mitchum rolą w tym właśnie dziele na stałe wszedł do panteonu najbardziej przerażających postaci w dziejach kina. Z powodu grozy, jaką film wywołuje u odbiorców, inspirował on takich mistrzów, jak Hitchcock, Lynch czy bracia Cohen. Baśniowe otwarcie – motyw sympatycznej staruszki (Lilian Gish), która czyta dzieciom biblijną przypowieść o fałszywych prorokach służy wyostrzeniu naszej uwagi na warstwie moralitetowej opowieści o obliczach zła. Chwilę później fałszywy prorok pojawia się we własnej osobie. Monolog, którym raczy widza Mitchum na samym początku, momentalnie ustawia go w pozycji Zła Immanentnego. Zło jest tematem tego filmu. A przy tym „Noc myśliwego” mimo, że jest filmem mrocznym – jest też przepiękna wizualnie: z genialnymi zdjęciami, rewelacyjną muzyką, doskonałym montażem. Aktorstwo ma tutaj bardzo teatralny, ale w tej konwencji zamierzenie usztuczniony charakter. Mitchum – to koncert przewrotnej gry – daje pierwszy, całkowicie przekonujący portret psychopaty, obłąkanego religijnie serialnego mordercy, przodka Batesów, Batemanów i Lecterów. Ale każda z ról w tym filmie zdumiewa odwagą portretowania – czy będzie to schematyczny przyjaciel pijaczek, czy prowincjonalna modnisia, czy sama wdowa – „święta-prostytutka” wahająca się między pożądaniem a religijną ekstazą. „Noc myśliwego” przerosła schematyzm Noir i była odczytywana na różnych poziomach filmowej metafory – konfliktu dorosłości z dzieciństwem, natury z cywilizacją, Dobra ze Złem, fałszywej i prawdziwiej religijności. Ta nadprodukcja głębinowych znaczeń nie przesłoniła jednej zasadniczej cechy tego prostego w sumie filmu – że niezależnie od okoliczności, baśń zawsze będzie konstrukcyjnie stała grozą samą w sobie, tak, jak np. klasyczne opowieści o Jasiu i Małgosi.

Charles Laughton jest w dziejach kina tajemnicą. Był świetnym aktorem komediowym i ulubionym prezenterem telewizyjnym. Specem od ról starych, konserwatywnych Anglików. Ten jeden film wskazuje jednak, że gdyby chciał byłby w historii kina reżyserem na miarę Houstona czy Hitchcocka.

Sławne filmowe sceny Noir: Za pomocą własnych obu rąk (z wytatuowanymi LOVE i HATE na kostkach palców) Mitchum wygłasza kazanie wyjaśniające odwieczne zmagania dobra i zła, o ludzką duszę.

AKADEMIA ZAPOMNIANYCH ARCYDZIEŁ FILMOWYCH – KOLORY „NOIR”

Powstanie sugestywnej odmiany kina sensacyjno/gangsterskiego zwanej Noir (po polsku po prostu „czarnego kina”) była ściśle uwikłana w narastający klimat fatalizmu i chwiejności, jaka zapanowała w USA i na świecie w trakcie i po II wojnie światowej. Poza czynnikami historycznymi - ważne były też procesy modernizacyjne wpływające na ówczesną ludzką kondycję i obyczajowość. Poczucie kryzysu tożsamości powiązane było z dynamiczną industrializacją oraz pojawieniem się społeczeństwa masowego i konsumpcyjnego. Osobnym czynnikiem były impulsy emancypacyjne w sferze płci i społecznego gender. Postać kobiety fatalnej, niszczącej mężczyzn była w filmach symptomem reakcji na te zjawiska: nasilającego się mizoginizmu.

Estetycznie wizualna warstwa Noir wiele zawdzięcza europejskiej kinematografii, szczególnie ekspresjonizmowi niemieckiemu, który został przyswojony przez Hollywood dzięki emigrantom z Europy (m.in. takim twórcom jak Fritz Lang, Billy Wilder, Robert Siodmak, Otto Preminger, William Wyler). Z kolei komplikacje psychologicznego działania i motywacji bohaterów czarnego kina, ich niejednoznaczność etyczna inspirowane były popularnością teorii psychoanalitycznych Zygmunta Freuda i jego uczniów.

Stylistyka Noir to powtarzalny rytuał stałych sygnaturalnych znaków i symboli. Czarny film rozgrywa się zazwyczaj w mieście; do jego stałej ikonografii należy np. widok nocnej asfaltowej ulicy, mokrej po deszczu. Mroczny i niepokojący nastrój uzyskiwany jest przy pomocy ekspresyjnych środków: wyrazistych cieni, mocnych kontrastów, dominacji linii ukośnych i wertykalnych nad horyzontalnymi, nisko lub wysoko umieszczonych świateł kluczowych, agresywnego montażu i dezorientacji widza za sprawą unikania panoramicznych planów pełnych.

Postacie w filmie Noir często nie są wyodrębnione z tła, wtapiają się w nie, często ich wzajemny dystans podkreślany jest poprzez oddzielanie ich od siebie różnymi elementami kadru (drzwiami, oknami). Filmy operują chętnie zaburzoną, skomplikowaną nielinearną chronologią oraz posługują się często werbalnym komentarzem i narracją spoza kadru.

Najbardziej wpływowym aktorem czarnych filmów był Humphrey Bogart, który wykształcił charakterystyczny typ męskiego bohatera – prywatnego detektywa lub przestępcy. Wraz ze swoją żoną – Lauren Bacall stworzyli schemat i typ najpopularniejszej ówcześnie ekranowej pary. Popularnymi duetami aktorskimi Noir byli również Adrian Ladd i Veronica Lake. Ikoną kobiecości filmu Noir stała się także Rita Hayworth. Jane Greer stała się prototypem ról kobiet fatalnych. Pośród innych znaczących aktorów kina czarnego warto wymienić Jamesa Cagneya, Richarda Conte, Richarda Widmarka, Burta Lancastera czy Robert Mitchum.

Termin Film Noir narodził się wtórnie na gruncie refleksji francuskiego filmoznawstwa. Po raz pierwszy w 1946 użył go krytyk Nino Frank, a spopularyzowali go w swej książce francuscy krytycy Raymond Borde i Étienne Chaumeton. Kino Noir do dnia dzisiejszego fascynuje i inspiruje nowoczesną i ponowoczesną kulturę popularną i wysoką. Po latach filmy tej odmiany żyją swoim drugim życiem jako swoiste obiekty kultu w obrębie popkultury i ujawniają swoje nieoczywiste, ukryte głębinowe wymiary.

CreArt. Sieć miast na rzecz twórczości artystycznej