„Lornetka” jest o patrzeniu, oglądaniu i postrzeganiu. Ludzie mogą jej użyć, a nie tylko ją obejrzeć. Daje możliwość przeżycia pewnego doświadczenia, nie sprowadza się tylko do biernej obserwacji.
Paradoks polega na tym, że dwa judasze wmontowane w drzwi, które nazywam lornetką, nie dadzą się jako lornetka wykorzystać. Nie przybliżają one widoku, który kryje się za drzwiami, pozwalają go doświadczyć jedynie w zniekształconym przez optykę wizjera fragmencie. Oglądanie tego, co za drzwiami, będzie możliwe wyłącznie raz jednym, raz drugim okiem, każdym wizjerem osobno. Obraz całości będziemy musieli poskładać sobie sami. Za drzwiami znajduje się miejsce niedostępne dla ludzi z zewnątrz. Stojąc na jego progu udało mi się zobaczyć w skrócie zawiłości architektury i zarazem historii tego miejsca.
Dlatego „Lornetka” wcale nie jest lornetką i nie przybliża tego, co znajduje się daleko. Pokazuje tylko fragment zniekształconej opowieści. Myślę, że taka właśnie jest uczciwa opowieść o historii: na zawsze fragmentaryczna, subiektywna i zniekształcona, a dodatkowo przycięta na potrzeby okoliczności. Historia w naszych oczach jest bez wyjątku interpretacją i o tym właśnie mówi „Lornetka”.
Drzwi zaopatrzone w parę oczu próbują rozproszyć nieco ciężar historii wiszącej nad kamienicą. W pewnym sensie stają się „obserwatorem” tego, co przyniesie przyszłość. Zdjęcie pomieszczenia, znajdującego się za drzwiami, w których umieszczone są judasze, pokażę w salach nazywanych mieszczańskimi, ale to już zupełnie inna historia.
Instalacja dostępna od od poniedziałku do piątku w godz. 9:30-16:30
Wstęp wolny
CreArt. Sieć miast na rzecz twórczości artystycznej
