Dom Kultury Lubelskiej Spółdzielni Mieszkaniowej serdecznie zaprasza na koncert legendarnych piosenek francuskich w wykonaniu Magdaleny Stopy Edith Piaf Wielka dama francuskiej piosenki.
Edith Piaf, czyli naprawdę Edith Giovanni Gassion, to jedna z największych legend piosenki francuskiej. Jej popularność osiągnęła zenit w latach 40. i 50. i wykroczyła daleko poza granice kraju nad Sekwaną. Jej lekko chropawy głos oraz piosenki o miłości, samotności i rozpaczy poznał cały świat.
Urodziła się w Paryżu jako dziecko ulicznych artystów. Dzieciństwo przeżyła w ubóstwie. Często chorowała, na pewien czas straciła wzrok. Zaczęła śpiewać na ulicy jako młoda dziewczyna. Tam jej talent dostrzegł Louis Leplee, dyrektor jednego z kabaretów na Champs Elysées, i dzięki niemu zaczęła się wielka kariera Edith (w kabarecie „Le Gerny”). Leplee nadał jej też przydomek „La Môme Piaf”, co w ulicznym slangu znaczyło "Wróbelek" (w 1937 roku artystka zaczęła już występować jako Edith Piaf).
Dzięki niemu również Edith w 1936 roku nagrała swój pierwszy singel Les Mômes de la cloche.
Drobniutka piosenkarka (niewiele ponad 140 cm wzrostu) śpiewała w kabaretach, wodewilach, teatrach. Z występami objechała całą Francję. Wielką sławę zyskała po drugiej wojnie światowej piosenką Le Vie en Rose. Sukces zaowocował również koncertami w USA (tam też zaprzyjaźniła się z Marleną Dietrich).
Edith Piaf odnosiła wielkie sukcesy artystyczne, ale niestety nie układało jej się w życiu prywatnym. Miała wiele romansów, które jednak kończyły się w bolesny dla niej sposób. Kilka razy była zamężna. Bardzo kochała boksera Marcela Cerdana (dla niego napisała L'hymne a l'amour), który jednak zginął tragicznie w katastrofie lotniczej w 1949 roku. Dwa lata później Piaf miała poważny wypadek samochodowy, po którym wpadła w uzależnienie od alkoholu i morfiny.
Życiowe tragedie nie omijały jej, ale mimo tego Piaf występowała i nagrywała nowe piosenki, budząc podziw na całym świecie ich wyjątkową interpretacją. Współpracowała z wieloma artystami i wymienia się ją jako osobę odpowiedzialną za późniejsze wielkie kariery takich artystów, jak: Charles Aznavour (pomogła mu w zdobyciu występów, uczyniła też z niego powiernika swoich tajemnic; Charles odwzajemnił się pisząc dla Edith Jézébel i Plus bleu que tes yeux), Gilbert Becaud czy Yves Montand (miała z nim romans; oboje zagrali też w filmie Etoile sans lumiere).
Kilka miesięcy po swoim ślubie z greckim piosenkarzem Théo Sarapo (Theophanis Lamboukas) Edith zapadła w śpiączkę, z której co jakiś czas się budziła. W tym czasie przebywała w swojej willi w Plascassier niedaleko Cannes. Tam też zmarła 11 października 1963 roku. Tego samego dnia odszedł też na zawsze jej wielki przyjaciel Jean Cocteau.
Tysiące Francuzów przybyło trzy dni później do Paryża na pogrzeb Edith Piaf. Pochowano ją na cmentarzu Pere Lachaise. Do dziś jej grób jest stałym punktem pielgrzymek fanów z całego świata.
Edith Piaf pozostawiła po sobie dziesiątki przebojów, m.in. Les Trois Cloches, Vagabond czy Milord (tę ostatnią napisał jeden z jej kochanków, Georges Moustaki, razem z Marguerite Monnot).
Piosenki Edith Piaf żyją do dziś. W 1996 roku wielki sukces odniósł wystawiany w Paryżu musical Piaf je t'aime, którego scenariusz oparty był na życiu artystki. Utwory przez nią śpiewane nagrywali później najwięksi, m.in. Louis Armstrong, Josephine Baker, Marlene Dietrich, Johnny Hallyday, Serge Gainsbourg, Liza Minnelli. W 1997 roku Charles Aznavour zarejestrował Plus bleu que tes yeux. Dzięki zastosowaniu nowoczesnej technologii w utworze dodano głos Piaf, przez co stworzono wyjątkowy duet.
