W celu świadczenia usług na najwyższym poziomie stosujemy pliki cookies. Korzystanie z serwisu lublin.eu oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim urządzeniu. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień Twojej przeglądarki. Więcej informacji znajdziesz w Polityce prywatności.
Koncert Narodowy
Data rozpoczęcia 2018-11-09
Godzina rozpoczęcia 19:00
Miejsce Filharmonia Lubelska im. Henryka Wieniawskiego
Udział Płatny
Koszt udziału 30, 25, 20 zł
Kategoria Koncert

Orkiestra Symfoniczna Filharmonii im. H. Wieniawskiego
Piotr Paleczny – fortepian
Piotr Wijatkowski – dyrygent
Andrzej Gładysz – słowo o muzyce

 
Program:
Ignacy Jan Paderewski – Koncert fortepianowy a-moll op. 17
Mieczysław Karłowicz – Symfonia e-moll op. 7 Odrodzenie

Filharmonia Lubelska świętować będzie 100. rocznicę odzyskania przez Polskę niepodległości. Z tej okazji przygotowaliśmy dla Państwa Koncert Narodowy w wykonaniu nawiązujący w swym repertuarze do wątków patriotycznych i narodowowyzwoleńczych.

Postać Ignacego Jana Paderewskiego (1860-1941), premiera i ministra spraw zagranicznych pierwszego rządu polskiego, męża stanu, kompozytora i pianisty światowej sławy, wpisuje się w nurt polskich kompozytorów, którzy w swojej twórczości poświadczyli głębokie przywiązanie i oddanie dla nękanej Ojczyzny. Często dawali oni temu wyraz nie tylko poprzez twórczość muzyczną, ale, tak, jak w przypadku Ignacego Jana Paderewskiego, również poprzez aktywną działalność polityczną i społeczną, dzięki której między innymi ujęto w Traktacie Wersalskim kwestię rezurekcji Polski. Koncert fortepianowy a-moll op. 17 powstawał na przestrzeni lat 1882-1888. Zaliczany jest do najpopularniejszych utworów kompozytora. Trzyczęściowy w swej budowie (Allegro, Romans, Allegro molto vivace) zawiera „tematy śliczne”, „poetyczne”, „pełne namiętności” („Echo Muzyczne i Teatralne” nr 289 z 17 kwietnia 1889 roku). Dedykowany nauczycielowi z czasów studiów Paderewskiego w Wiedniu – prof. Teodorowi Leszetyckiemu – w swej strukturze muzycznej nawiązuje do dwóch wielkich filarów muzyki polskiej tj. do kultury ludowej oraz do chorału gregoriańskiego.

Wśród wielu kompozycji symfonicznych miłośnika polskich Tatr Mieczysława Karłowicza (1876-1909), stanowiących trzon jego dorobku kompozytorskiego, znajduje się Symfonia e-moll op. 7 „Odrodzenie”. Wraz z ukończonym w roku 1902 Koncertem skrzypcowym A-dur op. 8, symfonia ta kończy młodzieńczy okres twórczości kompozytora, pełen pracy nad wypracowaniem indywidualnego stylu kompozytorskiego. W swym programowym założeniu utwór ten nawiązuje do treści o charakterze filozoficzno-egzystencjalnym, introspekcyjnym, czy psychologicznym, które przedstawił kompozytor w dzienniku „Słowo Polskie” 7 kwietnia 1903 roku. Poszczególne części symfonii (Andante, Andante non troppo, Vivace, Allegro maestoso) obrazują przeżycia wewnętrzne, prawdopodobnie należące do kompozytora, dotyczące między innymi niespełnionych, młodzieńczych marzeń, czy marazmu egzystencjalnego młodego człowieka, który usilnie dąży do wzbudzenia w sobie nowych pokładów nadziei, sił do życia poprzez żmudną pracę u podstaw. Manifestem tej postawy jest postulat podążania  „długą, szarą drogą do podwalin przyszłego istnienia: odrodzenia”. Owe treści spotykają się z muzycznym odzwierciedleniem we wszystkich elementach dzieła muzycznego symfonii przybierając nawet formę powracających motywów muzycznych nawiązujących do obecnego wówczas wagneryzmu w twórczości neoromantycznej, do której nawiązywał również Mieczysław Karłowicz. W kontekście 100-lecia odzyskania przez Polskę niepodległości program symfonii może być odczytywany również w duchu narodowowyzwoleńczym. Odzyskanie, czy działanie dla dobra Ojczyzny byłoby owym „odrodzeniem”, na które wpływ miała i ma ciężka praca wielu pokoleń wszystkich tych, którym na sercu leży dobro Polski.

CreArt. Sieć miast na rzecz twórczości artystycznej