Ilona Gumowska: „Mojra”; Agnieszka Janicka: „Lead me”; Pracownia Tańca PRYZMAT: „zeSTROjeNIE”; Jarek Mysona: „Stonewall Inn”; Jakub Lewandowski: „Melancholia”; Łukasz Zgórka: „Jak rozebrałem tęczę, czyli sprawdzam grunt”; Katarzyna Leszek, Wojciech Furman: „Oboje”; Magdalena Skowron: „Więcej”; Monika Pluta, Olga Blachnierek: „Nie(perfekcyjna)”
Ilona Gumowska: „Moira”
Kiedy pojawia się, nie możesz jej ujrzeć,
kiedy mówi do ciebie, nie słyszysz,
kiedy dotyka, nie czujesz...
Jednak jeśli zaczniesz jej szukać, znajdziesz ją,
jeśli będziesz do niej mówić, być może ci odpowie,
kiedy dotkniesz ją, poczuje.
Niczym sieć pajęczą, tka losy ludzi, trzymając w dłoni świętą nić życia każdego człowieka. Daje i zabiera, pielęgnuje i niszczy, dotyka z czułością i rani... jest tak blisko... tak nieodwracalanie.
Agnieszka Janicka: „Lead me”
-Prowadź mnie… ale (gdzie?)
-Polegaj tylko na sobie, zaakceptuj swoją ścieżkę. Nie oszukuj się, nikt Cie nie widzi.
Jarek Mysona: „Stonewall Inn”
Stonewall Inn to miejsce rewolucji, spełnienia fantazji, oswobodzenia, ale czy ON może czuć się tam bezpieczny? STONEWALL INN to nie tylko obraz młodego, kryjącego się ze swoją orientacją mieszkańca Greenwich Village na nowojorskim Manhattanie, to nie tylko próba ukrycia się przed wszechobecną ofensywą. W jego oczach dostrzec można historie, które stają się uniwersalne i dotyczą każdego z nas.
Jakub Lewandowski: „Melancholia”
Trudno wnosić cokolwiek trwałego, mając świadomość bezbarwnej otaczającej rzeczywistości i przeświadczenia o konieczności nadejścia jakiejś „lawiny”. Wszystko, co przynosi nam los, pochodzi z fantazji. Miejsce między obecnością nieobecnością, pustką i nadmiarem.
Pracownia Tańca Pryzmat: „zeSTROjeNIE”
Tancerki w wyniku poszukiwań różnych form ruchu scenicznego tworzą jeden organiczny twór. Podjęte ryzyko badań nad ruchem nadaje odkrywczy, nacechowany temperamentem obraz. Zauważymy tu dominację zaakcentowana czasem agresją, ale też pokorą i uległością, a wszystko zamknięte w zrównoważonym partnerowaniu, które nadaje organiczną ekspresję.
Łukasz Zgórka: „Jak rozebrałem tęczę, czyli sprawdzam grunt”
Projekt taneczny o rozkładaniu na czynniki pierwsze ludzkich lęków, obaw, pragnień, marzeń. Osobiste zmierzenie się z samym sobą. Podzielenie się obecnością, intymnością i emocją, poprzez fizyczny ruch i taniec. Próba znalezienia dobra, odnalezienia siebie w sobie, odbicia z widownią. Wykorzystanie energii, starcie się z nieokreśloną siłą w tańcu, nawiązania kontaktu z przestrzenią. To projekt solowy z wykorzystaniem fizyczności, w którym performer bada wewnętrzne siły, motywację do działania i szuka szczęścia. Wykorzystuje taniec do odnalezienia prawdziwego siebie. Poprzez język ciała i zmysły przekazuje swoją historię. Próbuje uchwycić marzenia, poznać siebie i przekazać to, czego nie da się opowiedzieć słowami. Spotkanie człowieka z człowiekiem. Ciała z ciałem. Mięśnia z mięśniem.
Katarzyna Leszek, Wojciech Furman: „niewiara”
Mówi się, że punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Siedząc na jednym krześle, patrząc w rożne strony, wciąż wiele nas łączy. Perspektywa wiele zmienia, ale to ważne, że patrzymy na to samo lub w tym samym kierunku. Przy wspólnym stole poszukamy różnic i podobieństw w widzeniu, rozumieniu, doświadczaniu i kreowaniu.
Magda Skowron: „Więcej”
To słowo opisujące współczesne społeczeństwo i jego konsumpcję. Chcemy więcej rzeczy, więcej wrażeń, więcej uczuć. Zdaje się, że więcej nie ma formy skończonej, to uzależnienie, które pcha nas do ciągłego szukania, gromadzenia, podejmowania działań w gruncie rzeczy bezsensownych. Konsumpcja w różnych postaciach i znaczeniach staje się sensem życia. Jednocześnie zabiera ze sobą wolność, a pragnienie - kontrolę.
Monika Pluta/Olga Blachniarek: „Nie(perfekcyjna)"
„Nigdy nie rezygnuj ze swojego talentu. Ani dla kochanków, ani dla mężów". Jesteś zbyt cenna, by poddać się wpływom które sprawią że Twoje jutro będzie gorsze niż dzisiaj. Daj sobie możliwość i zajrzyj w głąb siebie. Co widzisz?
Wydarzenie jest częścią 22. Międzynarodowych Spotkań Teatrów Tańca >>>
