Głównym „motywem” mojej pracy w ramach projektu „Grodzka 5” jest czas. Czas, który pragnę pokazać poprzez mówienie o różnego rodzaju wydarzeniach z przeszłości. I nie tylko przeszłości.
Są to właściwie różne rodzaje czy raczej „postacie” czasu, które prezentuję z pozycji skrajnie subiektywnej poprzez budowanie modeli „czasoprzestrzennych”, by nie używać wyświechtanego kiedyś w sztuce słowa „czasoprzestrzeń”, wyśmianego już tysiące razy.
Zamierzam ponadto skonfrontować różne rodzaje czasu. Zaczynam „opowiadanie swej historii” z punktu tzw. czasu subiektywnego, z perspektywy osobistej w kontekście specyfiki ważnych dla mnie miejsc w pewnej przestrzeni, która jest moją, zaanektowaną przeze mnie przestrzenią. Przestrzeń ta jest również przestrzenią społeczną, historyczną itd.
By uwiarygodnić mój przekaz używam swego rodzaju modeli, które tworzę i buduję na potrzeby tej sytuacji. Na przykład taki model: ruszam (idę) z punktu A (Grodzka 32/34) do punktu B (Grodzka 5). Po drodze, w międzyczasie, zatrzymuję się w punkcie C (Grodzka 3). Stoję a czas płynie, stoję a czas pracuje. Cofam się z B do A: wracam na Grodzką 32/34 i spotykam tam osobę X, która – kiedy z nią rozmawiam – uświadamia mi, że punkt A był ważny dla mnie w latach 70-tych XX wieku, a punkt B w 90-tych. Idę znów do B i jestem już w XXI wieku, spotykam osobę Y, która mówi mi, że...
Ewa Zarzycka, Wrocław-Lublin, maj 2014
Ewa Zarzycka, artystka performance. Tworzy także filmy, nagrania dźwiękowe, rysunki, instalacje. Zasadniczą częścią jej działalności jest prowadzenie zeszytów, rodzaju notatników i dzienników, o których Zbigniew Warpechowski pisał: Tam jest historia sztuki, krytyka sztuki, komentarze, refleksje, rozważania, listy do przyjaciół, żarty, proza i poezja i nie wiem co jeszcze.
Urodziła się w Szczecinie. Ukończyła Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Lublinie. Studiowała grafikę w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu (obecnie Akademia Sztuk Pięknych). Od 2008 związana jest z tą właśnie uczelnią, gdzie od 2009 prowadzi zajęcia ze sztuki performance. Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Mieszka w Lublinie i w Kazimierzu Dolnym nad Wisłą.
Ewa Zarzycka uprawia performance mówiony. Jej twórczość jest trudna do ujęcia w całość i skomentowania. Jest procesem myślenia, prowadzonym w dialogu z innymi i w otwarciu na to, co się zdarza. W rozumieniu Zarzyckiej twórczość nierozerwalnie wiąże się z życiem prywatnym, spotkaniami, zdarzeniami, podróżami, lekturami. Dotyczy istoty sztuki, ale także roli artysty, charakterystyki procesu tworzenia. Jej opowieści snują się meandrycznie, zapętlają się, gubią i odnajdują wątek, przechodzą w inne historie. Artystka przeplata prawdę z fikcją (równie prawdopodobną). W jej wystąpieniach znaleźć można wiele humoru, ale też autentyczność, szczerość i bezinteresowność. Twórczość Ewy Zarzyckiej wywodzi się z polskiej sztuki pojęciowej. Artystka przez lata była związana z lubelską Galerią Labirynt i z BWA prowadzonym przez Andrzeja Mroczka.
Jej wystąpienie w ramach projektu „Grodzka 5” związane będzie z osobistą historią artystki, związaną z ulicą Grodzką, gdzie znajdowało się Liceum Plastyczne, które ukończyła, a także wspomniane galerie.
