W celu świadczenia usług na najwyższym poziomie stosujemy pliki cookies. Korzystanie z serwisu lublin.eu oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim urządzeniu. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień Twojej przeglądarki. Więcej informacji znajdziesz w Polityce prywatności.
Solo Project 2008
Data rozpoczęcia 2008-11-16
Godzina rozpoczęcia 19:00
Kategoria Spektakl

SOLO PROJEKT. Podstawową ideą programu rezydencyjnego Kulczyk Foundation jest wspieranie polskich twórców tańca w poszukiwaniach własnego, indywidualnego języka artystycznego. Program zakłada wspieranie tych artystów, którzy gotowi są do podejmowania artystycznego ryzyka jakie niesie ze sobą eksperymentowanie z własnym ciałem i poszukiwanie nowej oryginalnej formy spektaklu. Stąd główny nacisk projektu położony został nie tyle na stworzenie produktu-spektaklu, ale na samym procesie twórczym, a młodzi artyści wspierani są w ramach programu nie tylko produkcyjnie, ale i merytorycznie. Dzięki temu w ramach dwu poprzednich edycji SOLO PROJEKTU powstało w Starym Browarze 5 spektakli o zupełnie odmiennej estetyce eksponujących każdorazowo indywidualne zainteresowania każdego choreografa. Program przeznaczony jest dla profesjonalnych tancerzy i początkujących choreografów, których zainteresowania wychodzą poza tradycyjnie rozumiany "teatr tańca". Stąd też jedynym wymogiem formalnym projektów zgłaszanych do konkursu jest "ograniczenie" scenografii spektaklu do PUSTEJ PRZESTRZENI. Ideę całego projektu trafnie określa motto rezydencji z 2007 r. - słowa Jonathana Burrowsa: "do stworzenia tańca potrzebne są dwie nogi, dwie ręce i przede wszystkim głowa". Niech ta "recepta" towarzyszy także kolejnym edycjom SOLO PROJEKTU.

„Movement modular synthesis”
choreografia: Barbara Bujakowska & Marcin Janus
taniec: Barbara Bujakowska
Projekt stanowi rodzaj studium ruchowego, do którego inspiracją w tworzeniu była zasada działania syntezatorów modularnych, mających szerokie zastosowanie w tworzeniu muzyki elektronicznej. Synteza ta oparta jest o moduły, które mogą być źródłem dźwięku, mogą wpływać na charakter dźwięku, jego wysokość, barwę, dynamikę itd. Mogą one funkcjonować same w sobie, ale mogą też mieć wpływ na charakter ruchu pozostałych części choreografii. Moduły te można zmieniać, przekształcać, łączyć ze sobą. Kilka prostych fraz ruchowych stanowi podstawę choreografii, w której tancerka eksploruje nową dla niej estetykę ruchową.

„(...) Ubrana w „treningowy” dres tancerka przemieszcza się po scenie, wykonując początkowo urywane, nieskomplikowane ruchy. Ich coraz to bardziej skomplikowanymi sekwencjami rządzi pewien algorytm, zmieniający się w kolejnych fazach występu i pozostający również w zmiennej relacji względem sekwencji muzycznych (...)Artyści w interesujący sposób tematyzują samo medium – zarówno muzyczne, jak i taneczne. Unikają zarazem przesadnego futurologicznego patosu, pseudonaukowego bełkotu, czy zachwytu nad nie najnowszą już przecież techniką (...)”
Witold Mrozek; Nowy Taniec 29 wrzesień 2008r.

„Orlando”
choreografia, taniec, wybór muzyki: Karol Tymiński
realizacja i reżyseria światła: Bruno Pocheron
"Orlando" jest spektaklem zainspirowanym powieścią Virginii Woolf o tym samym tytule. Autorka opisuje historię tytułowego bohatera, który w ciągu kilkusetletniego żywotu doświadcza przeobrażenia z mężczyzny w kobietę, poznając w ten sposób naturę obojga. Spektakl jest próbą odkrycia dwoistości natury ludzkiej, granicy gdzie różnice pomiędzy obiema płciami zacierają się.

„(...)Tancerz… tancerka? Powiedzmy: „postać” - w wyprostowanej pozycji kroczy po linii prostej. Ubrana jest w tunikę, ma ubieloną twarz. Jej kroki są bardzo bliskie baletowi klasycznemu, jednak wydają się jakby złamane, wrażenie to nasila się zwłaszcza przy powtarzających się padnięciach na ziemię. Z usztywnionych parabaletowych sekwencji sporadycznie wyłamują się dużo bardziej „fizyczne” ruchy. Tymiński przechadza się zatem nie tylko po granicy płci, ale też po granicy stylów tanecznych. Może zresztą granice te – dość arbitralnie – można ze sobą częściowo utożsamić(...)”
Witold Mrozek; Nowy Taniec 29 wrzesień 2008r.

„Lang”
reżyseria, choreografia, wybór muzyki: Tomasz Bazan
realizacja i reżyseria światła: Bruno Pocheron
”Działać nie działając
Mówić nie wydając szeptu
Uchwycić to co nieuchwytne
Spotkać tych, których już nie ma
Podziękować tym, którzy są
Otworzyć swoje serce”
Jedno uderzenie przeciwko tysiącom uderzeń. Jedno bicie serca przeciwko stu uderzeniom. Lang odnosi się do specyficznego sposobu prowadzenia ciała w jednym z stylów chińskich sztuk walki Tang Lang. Styl ten określany stylem śmierci, powstał jako jeden z ostatnich wielkich systemów chińskich sztuk walki. Postawa wojownika, który pochłania energię przeciwnika unicestwiając obu, stała się inspiracją do powstającego spektaklu. Ruch i choreografia spektaklu wykorzystują szeroko pojęte techniki tańca butoh.
"Kolor czerwony symbolizujący obumieranie żywotnych energii co umożliwia wykorzystanie ich do powołania nowego żywotnego kanału działania naszego serca..."
(mistrz stylu Tang Lang Atsubo Liu Tien)

„ (...) Największe znaczenie ma plastyczność ciała i fakt, że przebieg ruchu staje się widoczny jeszcze zanim wydostanie się on na zewnątrz – dzięki napięciom i mikro napięciom mięśni, wyrazistym opozycjom kierunków, precyzyjnym przepływie impulsów, balansowaniu na granicy utrzymania równowagi i jej utraty. Wszystkie te wyróżniki są znakomicie wykorzystane przez Bazana, który mistrzowsko operuje niewielkim gestem, ruchem i ich detalami, jak również krótszymi i dłuższymi zatrzymaniami (...)Pod koniec niemal wyzwala się z ciała i cielesności, przeobrażając ruch w tak kruchy i subtelny (jedne z gestów przywodzą na myśl modlitewne mudry), jak u najwspanialszych tancerzy butō, dotykających w swoim tańcu pustki (buddyjskie ma)”
Julia Hoczyk; Tygodnik Powszechny 13 lipiec 2008r.

CreArt. Sieć miast na rzecz twórczości artystycznej