Jean-Claude Gallotta
Dafnis i Chloe
choreografia: Jean-Claude Gallotta
asystent choreografa: Mathilde Altaraz
muzyka: Henry Torgue, fortepian
kostiumy: Jacques Schiotto i Marion Mercier z Jean-Yves Langlais
dramaturg: Claude-Henri Buffard
projekt świateł: Dominique Zape we współpracy z Pierre Escande
tancerze: Francesca Ziviani, Nicolas Diguet, Sébastien Ledig/Alexandre Galopin
akustyk: Antoine Strippoli
światło: Benjamin Croizy
czas trwania: 55 min
produkcja: Centre chorégraphique national de Grenoble
koprodukcja: Théâtre de la Ville/Théâtre des Abbesses – Paryż
We współpracy z: MC2 : Grenoble
Założenie
Postaci Dafnisa i Chloe, antycznych bohaterów opowieści, której autorstwo przypisuje się Grekowi Longosowi, do szerokiego grona odbiorców trafiły głównie dzięki muzyce Maurice Ravela napisanej w 1912 roku dla zespołu Baletów Rosyjskich – w wykonaniu utworu w tytułowej roli tryumfy święcił Wacław Niżyński.
Kiedy w 1982 roku, w kilka miesięcy po stworzeniu swojego baletu „Ulisses”, Jean-Claude Gallotta zaprezentował ten „pais de trois”, nie skupiał się zbytnio na samej historii (Chloe, żona młodego pasterza Dafnisa, po porwaniu przez piratów jest zwrócona mężowi dzięki cudowi dokonanemu przez Boga Pan), jak na pracy z ruchem i uchwyceniu energii, delikatności oraz przemocy walki o miłość.
Choreografia stworzona dla Festiwalu w Avignon, wykonywana w tym czasie przez Mathilde Altaraz, Jean-Claude Gallotta oraz Pascale Grava, przy akompaniamencie muzyki skomponowanej i granej na żywo przez Henrego Togue, poruszyła widownię sposobem, w jaki elementy intelektualne i zwierzęce łączą się z humorem i radością zmysłów. Spektakl zebrał entuzjastyczne recenzje krytyków: „małe arcydzieło” – napisała Libération; „jedno z najwspanialszych dzieł, które zobaczyliśmy” - Nouvel Observateur; „istota kochających się związków” pisał Le Monde.
Jean-Claude Gallotta chce utrzymać repertuar National Choreographic Centre w Grenoble, i po odtworzeniu „Ulissesa”, który stał się „Kochanym Ulissesem” w 2007, teraz podjął się pracy z trójką nowych, młodych tancerzy, by dać nowe życie Dafnisowi i Chloe, w tym intymnym, wolnym, zmysłowym, atrakcyjnym, dzikim i psotnym spektaklu (nawet w samym tytule – w oryginale „é”, gra na nosie pierwotnemu dziełu).
Claude-Henri Buffard – March 2010
