„Opowieści z Dolnej Francji” to trochę „Francja społeczna”, ale przede wszystkim „Francja kulturowa”, południowa, śródziemnomorska. Ta, używająca dialektu langwedockiego, prowansalskiego, gaskońskiego czy le Nissart oraz dialektów, które za swój rdzeń mają język oksytański i wywodzą się z łaciny. Łacina wyewoluowała w langue d’oc na południu, a na północy przeszła w langue d’oil (z którego wywodzi się francuski). Są również kontrhistorią, taką, jaką często wybierali buntownicy, by sprzeciwić się centralizmowi.
„Opowieści z Dolnej Francji” to opowieści z tej peryferyjnej Francji, które nie są modne, ale istnieją i mają się dobrze między Paryżem a słońcem, między Paryżem a morzem, między Paryżem a Afryką, między stolicą a utopiami. Siłą historii (lub tych, którzy ją spisują) było to, że Francja nie zawsze jest traktowana serio. Mówi się o niej, że jest gadatliwa, gestyku- lująca, powierzchowna, choleryczna... tak bardzo, że południowi Francuzi czasem wstydzą się samych siebie.
„Opowieści z Dolnej Francji” są po to, aby powiedzieć, że nie ma ani tego, co niskie ani tego, co wysokie, a różnicą, która sprawia, że życie ma swój smak są zwykłe ludzkie sprawy.
Spektakl w języku francuskim z tłumaczeniem na język polski.
CreArt. Sieć miast na rzecz twórczości artystycznej
