Valeria Kripatch: „Tragicomedy From point A to point B” (Białoruś)
Nie mogę nazwać moich działań ani tańcem współczesnym, ani performansem. Ale jest to działanie ruchowe, które trwa 15 min i ma kształt tragikomedii. Mówi o tym, że wszystko w naszym życiu jest relatywne. Wiatr zawsze wieje niespodziewanie, w czarną bądź jasną stronę. Czy to źle czy dobrze?”
Adi Weinberg-Prejna: „Babie lato” (Polska / Izrael)
Razem z tancerką udajemy się w podróż podążając za głosem jej niewidomej babci Chai. Imię to posiada w języku hebrajskim kilka znaczeń. Dwa z nich to „żywa” i „żyła”. Tę dwoistość odnajdziemy także w jej osobistej historii. W trakcie prac nad spektaklem oraz premiery w maju 2018 roku Chaja żyła bowiem jeszcze w Izraelu, ale jej wspomnienia, zarejestrowane podczas cyklu rozmów, dotyczyły dzieciństwa, które spędziła w przedwojennym polskim miasteczku. W ciemności, w ślad za głosem babci, artystka stara się uchwycić i zachować jej wizje, wrażenia z przeszłości, charakter i naturę, wplatając w nie swe własne przeżycia i wątki związane z decyzją o przeprowadzce do Polski u schyłku lata 2017 roku. Stopniowo stajemy się świadkami wędrówki dusz niczym w opowieściach żydowskiego folkloru, chasydzkiego mistycyzmu czy kabale. Poprzez dźwięk i ruch, artystka próbuje przywrócić do życia osoby, miejsca, tradycje i nieistniejący już świat…
Olga Labovkina: „Don’t name me” (Białoruś)
Kiedy nadajemy czemuś nazwę, jednocześnie tworzymy dla tej rzeczy ograniczenia. Ryzyko pominięcia esencji tej rzeczy jest nieuniknione, gdyż od samego początku stoimy przed wieloma nieotwartymi drzwiami, za którymi tworzy się sacrum. Twoje imię jest niczym sacrum, z którego jestem wykluczony, ponieważ staram się wypowiedzieć to słowo.
STRUCTURERS: „Hunters. Futuristic imagination about time" (Białoruś)
Życie – niekończący się wyścig z czasem. Jedynie w wybranych momentach udaje nam się zbliżyć do jądra tego co niepojęte. Codziennie powracamy pamięcią do tych wybranych momentów: wspomnień z dzieciństwa, lirycznych doświadczeniach, chwil prawdy. Aby powrócić znowu do tego niekończącego się wyścigu, u którego podłoża leży pytanie: czym były te wybrane momenty?
Inna Aslamova: „Something about us" (Białoruś, Ukraina, Polska)
Tancerze z różnych krajów spotkają się razem na scenie, aby pobawić się wcześniej przygotowanymi pomysłami. Jednak nikt nie wie co się wydarzy w trakcie tej godziny. Głównym założeniem jest ryzyko spotkania oraz przyjemność tańczenia razem. Będzie to wspólny skok w „tu i teraz” z nadzieją, że widownia będzie mogła obserwować fascynującą rozmowę uchwyconą w ruchu ciała.
Wydarzenie jest częścią 22. Międzynarodowych Spotkań Teatrów Tańca >>>
CreArt. Sieć miast na rzecz twórczości artystycznej
