Warsztaty odbędą się w ramach projektu pt. „Spotkajmy się – inny nie znaczy obcy”. Warsztaty i szkolenia dla młodzieży, wchodzącego w skład „Europejskiego Roku Dialogu Międzykulturowego 2008”
Bajki Romskie, Żydowskie, Ukraińskie i Polskie. Warsztaty składają się z części teoretycznej i praktycznej.
W części teoretycznej będziemy poruszać następują zagadnienia:
- Opowiadanie – sztuka słowa żywego
- Słowo żywe
- Oralność
- Mleko słowa żywego
- Sztuka słowa żywego na co dzień
- Kultura wspólna
- Cechy i funkcje opowiadacza
Część praktyczna to typowy trening umysłu i ciała. Obok ćwiczenia z emisji głosu będziemy trenować swój umysł realizując podstawowe zadania aktorskie np.: zdolność do budowania i poprawy relacji opowiadacz – słuchacz, spontaniczność, umiejętność przyjmowania propozycji, słuchanie i świadome odbieranie informacji z otoczenia, umiejętność opowiadania, komunikacja niewerbalna, asertywność, koncentracja, umiejętność podejmowania trafnych decyzji oczywistych wyborów, umiejętność kreatywnego wykorzystania propozycji, budowanie struktury wypowiedzi, umiejętność kojarzenia faktów.
„Opowiadanie baśni, bajek i bajeczek to nie tylko dobra zabawa to przede wszystkim metoda terapii. Mówią o zjawiskach i rzeczach ważnych dla słuchacza w każdym wieku, ponieważ wyrażają w słowach i zdarzeniach to, co zachodzi w jego wewnętrznych przeżyciach. Rzeczywiste sytuacje często są podobne do usłyszanych. Słuchając różnych historii, nieświadomie przyswajamy je i wykorzystujemy w codziennym życiu do walki z problemami i towarzyszącym im lękiem. Bajki uczą samodzielności, nowego spojrzenia na sytuację i dają nadzieję.
Bajki nie narzucają wzorców działania. Bohater bajkowy jest niepodobny do nas; to małe zwierzątko, zabawka, ufoludek. Podobieństwo dotyczy sytuacji i doświadczania podobnych emocji. Podobne znaczenie w rozwoju dziecka mają baśnie – za pomocą czarów znikają wszelkie problemy. Tutaj odzwierciedla się myślenie magiczne polegające na poszukiwaniu przedmiotów (czarodziejska różdżka, latający dywan), które pomagają osiągać zamierzone przez dziecko cele. W ten sposób następuje chwilowa redukcja napięcia i wyzwolenie optymistycznego oczekiwania. Świat baśni jest nierealny a zakończenie zawsze pozytywne. Szczęśliwy koniec daje zadowolenie i radość. Poza tym fabuła baśni jest bogata w rozmaite doznania, od strachu po radość i spokój. Wzbudza silne emocje i dlatego staje się pewnego rodzaju rozrywką. Przyczynia się w ten sposób do kształtowania wrażliwości oraz stymuluje empatię.”
M. Molicka: Bajki terapeutyczne dla dzieci.
Marii Molickiej : Bajkoterapia : o lękach dzieci i nowej metodzie terapii.
