Przy Alei Tysiąclecia, w miejscu dawnej Wielkiej Synagogi w tematykę spotkania wprowadzi zgromadzonych dr Andrzej Trzciński.
Wielka Synagoga, znana jako Synagoga Maharszala znajdowała się przy północnym stoku Wzgórza Zamkowego, przy ulicy Jatecznej. Została nazwana na cześć wybitnego rabina Salomona Lurii zwanego Maharszalem. Budynek powstawał od 1567 roku. Pierwotnie zbudowany w stylu renesansowym uległ zburzeniu podczas najazdu kozacko-moskiewskiego w 1655 roku. Bożnica została odbudowana w stylu barokowym i w takiej formie architektonicznej przetrwała do 1854 roku, kiedy zawaliły się sklepienia. Kolejna odbudowa, bez zachowania cech barokowych, trwała do 1864 roku. Budynek Wielkiej Synagogi, który mógł pomieścić jednocześnie 3000 osób, składał się wtedy z trzech bożnic – Maharszala, w której modlono się w wielkie święta i odbywały się koncerty kantorów, synagogi Maharama gdzie modlono się w soboty oraz małej bożnicy do modlitw codziennych.
We wrześniu 1939 roku synagoga została zamknięta dla celów religijnych. Do 1942 roku mieściło się tu schronisko dla wysiedleńców i kuchnia ludowa. W marcu 1942 roku żołnierze niemieccy zorganizowali w synagodze punkt zbiorczy dla Żydów przeznaczonych do deportacji. Po likwidacji getta hitlerowcy zaczęli wyburzanie budynku, który w ruinach przetrwał do czasu budowy Alei Tysiąclecia.
Skąd pomysł na rekonstrukcję lubelskiej synagogi?
„Urzekły mnie zdjęcia lotnicze wykonane w latach trzydziestych ubiegłego wieku przedstawiające Lublin tak różny od tego, do którego jesteśmy przyzwyczajeni. Niezwykłe wrażenie zrobiło na mnie żydowskie miasto rozpostarte wokół lubelskiego zamku. Wielka Synagoga była szczególnym i najbardziej okazałym obiektem żydowskiego miasta. Wraz z pozostałymi budynkami została starta z powierzchni ziemi. Dzisiaj, o istnieniu dawnego miasta żydowskiego na Podzamczu, przypominają jedynie dwie tablice. Dla tysięcy turystów rokrocznie przybywających do Lublina z całego świata nasze miasto kojarzy się wyłącznie z miejscem zagłady Żydów. Czy Lublin musi kojarzyć się jedynie z wielkim kirkutem?
Prezentacja będzie propozycją zmiany obecnej sytuacji. Będzie też pierwszą w Polsce próbą zastosowania interaktywnej technologii wirtualnej rzeczywistości (Virtual Reality) w ochronie dziedzictwa kulturowego”.
Krzysztof Mucha Servodata Elektronik Sp. z o.o.
Czym jest Technologia Wirtualnej Rzeczywistość (Virtual Reality)?
Technologia Wirtualnej Rzeczywistości to technologia, w oparciu o którą można w sposób realistyczny prezentować modele lub sceny generowane przez komputer. Specjalny sprzęt pozwala oglądać wyświetlane obiekty w przestrzeni trójwymiarowej dając złudzenie przebywania wewnątrz wirtualnego świata. Szczególną cechą tej technologii jest jej interaktywność tzn. generowanie obrazu odbywa się w czasie rzeczywistym w zależności od reakcji oglądającego. Stereoskopowy obraz, jego fotorealistyczna jakość, dźwięk i bezpośredni udział oglądającego składają się na komplet doznań, nieporównywalny z żadnym innym, znanym do tej pory. Technologia VR, dostępna niedawno jedynie dla wojska i najbogatszych firm, ma szansę stać się w krótkim czasie najpełniejszym medium komunikacji i przekazywania informacji. Obszary jej zastosowań są praktycznie nieograniczone a szczególne miejsce zajmie z pewnością w dziedzinie upowszechniania dziedzictwa kulturowego tworząc złudzenie przemieszczania się w czasie i w przestrzeni.
