Maciej Osika tworzy fotografie, w których sam jako model wciela się w przeróżne wizerunki kobiet. Portrety te są niezwykle idealistyczne i narcystyczne. Teatralne pozy, stylizacja wykorzystująca kulturowe klisze, związane z modą, makijażem, gestem, reklamą i sztuką są perfekcyjnie wystudiowane i ponętne. Transformacja artysty jest tak zaskakująca, że nie mamy poczucia mistyfikacji. Prace Osiki dotyczą granic tożsamości płci, autoerotyzmu, artystycznego ekshibicjonizmu, idealizacji i piękna ciała ludzkiego. Są artystyczną wizją wyobrażenia człowieka jako jedynego i wyjątkowo pięknego. W niektórych pracach płeć jest nie do końca czytelna. I wówczas te bardzo odważne autoportrety wprowadzają widzów w obszar dociekań i uwikłań, wychodzący poza estetyczne parametry.
Fotografie powstają dzięki obróbce komputerowej, poprzedzonej całą serią zabiegów modela związanych z upiększeniem, mimiką i gestem.
Kolejny wątek ujawniają najnowsze fotografie artysty, w których zobaczymy alegoryczną scenę, nawiązującą do barokowego malarskiego plafonu z androgyniczną postacią. Świadome zacieranie różnic pomiędzy kobietą a mężczyzną i upodabnianie się jednych do drugich przywodzi na myśl Hermafrodytę. W mitologii greckiej piękny młodzieniec, występujący jako dwupłciowe bóstwo, syn Hermesa i Afrodyty.
Może to marzenie o mitycznym raju?
