Młode Forum Sztuki prezentuje wystawę Mai Kitajewskiej "Ostatni gasi światło".
W świecie symboli i ukrytych znaczeń.
Trudno nie odnieść wrażenia, że sztuka współczesna przeżywa kryzys wartości. Związany zarówno z kondycją dzisiejszego człowieka, jak też coraz silniej eksponowaną tezą, że przecież wszystko już było. Powoduje to poszukiwanie nowych form wyrazu przez artystów, którzy coraz częściej balansują na granicy kiczu, a czasem wręcz podają go bez zażenowania. Twórczość Mai Kitajewskiej jawi się w tym kontekście jako rzecz zupełnie wyjątkowa. Artystka, skutecznie wyłamując się z niebezpiecznego trendu, umiejętnie łączy sztukę wysoką z tym, co oferuje popkultura. Stosując specyficzne formy wyrazu nie traci idei piękna.
Autorka prac, w których forma jest integralną częścią przesłania, które niesie, swój dialog z odbiorcą nawiązuje wykorzystując język współczesnej rzeczywistości. Artystka udowadnia przy tym, że jest samoświadoma i obdarzona pewnością i odwagą. Prace, w których losy popkulturowych bohaterów splatają się z tradycją, cekiny wydają się mówić, a hafty ożywają, może tworzyć tylko ktoś, kto zna granice sztuki. Co więcej, umie wykorzystywać je do swoistej zabawy, proponując podróż do świata, w którym uśmiech jest podszyty głęboką refleksją.
Maja Kitajewska z lekkością i konsekwencją łączy świat fine art z tym, co określamy jako pop. Wydaje się, że udaje jej się to nie tylko z powodu opanowania warsztatu i talentowi, ale także wiedzy o otaczającym świecie, wypływającej z wnikliwej obserwacji i konsumpcji. Swoje przemyślenia dostarcza w formie, w której niejednokrotnie wprowadza element zaskoczenia, przełamując standardy. Dzięki temu u odbiorców osiąga zamierzony efekt.
Z prac Mai Kitajewskiej dowiadujemy się, że artystka ma dystans do świata, w którym żyje. Wykorzystuje tę cechę, gdy chce wywołać radość albo skłonić do poważnego dialogu. A nawet wtedy, gdy jej prace wydają się być zamknięte i dokończone, to jednak istnieje w nich furtka, przez którą wchodzą bardziej dociekliwi lub cierpliwi odbiorcy.
Wydaje się, że Kitajewska nie tylko w polskiej przestrzeni jest artystką unikatową. I choć wykorzystując cekiny może przywoływać Mickalene Thomas, a w krótkich tekstach uzupełniających jej twórczość zbliża się do symbolizmu lirycznego spadkobierców Rilkego, to tak naprawdę idzie własną drogą. Na swój sposób operuje metaforami, wykorzystuje zabawę słowem, czy kreuje rzeczywistość osadzoną w zagadkowych rebusach. Zawsze szukając porozumienia ze współczesnym człowiekiem.
Artystyczna droga, którą wybiera Maja Kitajewska, jest także próbą wpisania się w nurt artystów podejmujących namysł estetyczny. Wydaje się, że artystka zabiera głos w dyskusji dotyczącej granic piękna w sztuce. Stawia fundamentalne pytania, wykorzystując do tego to, co tylko z pozoru może wydawać się banalne. W rzeczywistości niesie bogaty świat ukrytych znaczeń.
Rafał Skwiot
Maja Kitajewska - (ur. 1986 r.) ukończyła studia na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (2005-2011) zakończone dyplomem z wyróżnieniem w pracowni malarstwa prof. Wiesława Szamborskiego. Laureatka nagrody artystycznej SIEMENS 2011 oraz konkursu Inicjatywy ENTRY 2012. Brała udział w wystawie Coming Out - Najlepsze dyplomy ASP w Warszawie.
Wystawa czynna od poniedziałku do soboty w godz. 12.00-16.00.
