Paweł Nowak urodził się w 1965 roku. W latach 1985-90 studiował na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom z grafiki warsztatowej zrealizował u prof. Rafała Strenta, aneks z malarstwa u prof. Jerzego Tchórzewskiego. Od 1989 roku pracuje na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Grafiki, gdzie obecnie prowadzi pracownię malarstwa. Od 2005 roku jest kierownikiem Katedry Malarstwa i Rysunku w ASP w Warszawie na Wydziale Grafiki. Również od 2005 prowadzi pracownię rysunku w Polsko Japońskiej Wyższej Szkole Technik Komputerowych. Obecnie pełni funkcję prorektora ds. artystycznych, naukowych i współpracy zewnętrznej w ASP w Warszawie. Z jego inicjatywy powstała galeria Salon Akademii w Warszawie, którą kieruje od 3 lat.
Szklane serca II.
Paweł Nowak przez wiele lat tworzył woskowe obrazy, obiekty i instalacje – organiczne konstrukcje do oglądania, wąchania i dotykania. Pracowicie nakrapiał woskiem fraktalne mapy pełne bruzd, wgłębień i wypukłości. Świecące wibrujące powierzchnie, pachnące woskiem, wykorzystujące światło, nieodparcie kojarzyły się z jakimś duchowym mistycyzmem, szeroko pojętą religijnością. Choć abstrakcyjne, bliskie były symbolice życia.
Kilka lat temu, nastąpił radykalny zwrot: artysta porzucił woskowe struktury na rzecz malarstwa. Obrazy o niewielkich formatach, uzupełnione o filmy video, fotografie i obiekty tworzą bardzo prywatny mikrokosmos sytuujący się w nurcie tradycji ekspresyjnej abstrakcji i poetyckiej symboliki. Najpierw intuicyjnie, a potem coraz bardziej świadomie, szukał biologicznych znaków i symboli, zafascynowany rysunkami i schematami prezentującymi ciało człowieka w podręcznikach biologii. (...)
(...) Paweł Nowak w poetycki, romantyczny sposób opowiada o ludzkiej egzystencji. Praca Transfuzja nieodparcie przywodzi na myśl film Szklane serce Wernera Herzoga. „Właściwie ta sterylna przejrzystość trwoży. Gra ulotnych refleksów i kruchości raczej onieśmiela. Osnute gigantycznym kokonem metafor i znaczeń serce nieodmiennie pozostaje symbolem tego, co najcenniejsze, najbardziej żywe i najbardziej intymne. Tu jednak jest nieruchome, bezosobowe, zwielokrotnione i czekające – jak projekt, zadanie – do konkretyzacji.” Anonimowe istnienia zbudowane z podobnych sobie cielesnych elementów, jednak o różnych biologicznych genotypach i różnych numerach, jakie nadano im, aby ułatwić funkcjonowanie w obywatelskim społeczeństwie – oto czym jesteśmy.
(...) Artysta kreuje historię, która nie jest sekwencją politycznych czy społecznych zdarzeń, ale raczej zbiorem interpretacji, aktywności i nie determinujących relacji. Takim artystą „osobnym” jest Paweł Nowak tworzący bardzo indywidualną, nie poddaną żadnym modom ani wpływom sztukę, opowiadający o podstawowych wartościach naszej egzystencji - o miłości i kruchości życia.
Eulalia Domanowska
Wstęp wolny.
