Bohaterowie wykładu Kamili Śpiewli-Kasperek – Giorgio de Chirico i Edward Hopper – malowali swoje dzieła w tym czasie, gdy w kulturze dominowała awangarda. Na ich twórczość nie miały wpływu ani nowoczesne nurty w sztuce, ani wstrząsające światem wydarzenia, a biografie de Chirico i Hoppera były dalekie od biografii artystycznych outsiderów i ekscentryków.
Włoski malarz Giorgio de Chirico był twórcą nurtu malarstwa metafizycznego i prekursorem nadrealizmu. Urodzony w Grecji malarz podawał jako miejsce swojego urodzenia Florencję. Chciał podkreślić, że we Włoszech narodził się jako artysta. Objawienia doznał w 1910 roku na placu przed florenckim kościołem Santa Croce, gdy zobaczył to miejsce „w sposób metafizyczny”. Chirico jest znany jako autor dzieł o niepokojącej, onirycznej atmosferze, a ulubione motywy w jego obrazach to puste, otwarte przestrzenie włoskich placów, renesansowe budowle z ciemnymi arkadami, wieże i pomniki. Wyglądają one jak scenografie teatralne, tajemnicze i opustoszałe, ożywione niekiedy sylwetkami ludzkimi albo tylko figuratywnymi, wydłużonymi cieniami.
Edward Hopper – amerykański malarz ikoniczny, stworzył ponad 800 obrazów, akwareli i grafik, rysunków i ilustracji. Najbardziej znane są nietypowe ujęcia architektury Nowego Jorku, na tle której pojawiają się mieszkańcy wielkiego miasta, samotni, zagubieni, wyalienowani. Tworzył surowe, a zarazem intymne sceny wielkomiejskiego życia z zatrzymaniem czasu i miejsca. Stanowią one swoiste mikrodramaty nasycone wielką siłą wyrazu, prowokujące do stawiania pytań i wydobywania ukrytych znaczeń.
Zarówno Edward Hopper, jak i Giorgio de Chirico to malarze ciszy i nostalgii. Obaj są niekwestionowanymi mistrzami budowania nastroju. Wybierają pozornie proste tematy, są powściągliwi formalnie, w ich dziełach dominuje statyka. Pojawia się jednak aura snu i melancholii, która wzbudza stan niepokojącego oczekiwania, jakby ten pozorny spokój był zapowiedzią jakiejś nieuchronnej katastrofy. Obaj twórcy nie narzucają interpretacji dzieł. Wszystko to, co przedstawiają, jest niedoprecyzowane, po to, by dzieła stały się projekcją ukrytych niepokojów oraz pragnień oglądających. W swojej twórczości dokonują diagnozy kondycji ludzkiej, świadomości wypływającej z frustracji, dylematów i fobii współczesnego człowieka, zwłaszcza „międzyludzkiej pustki”.
O prowadzącej:
Kamila Śpiewla-Kasperek – plastyczka, nauczycielka historii sztuki, animatorka. Absolwentka IWA UMCS w Lublinie (dyplom z malarstwa). Na stałe związana z MDK Pod Akacją, gdzie zorganizowała i prowadzi Pracownię Historii Sztuki oraz Pracownię plastyczną z elementami historii sztuki, prowadzi różnego typu warsztaty dla dzieci i dla dorosłych, łącząc działania artystyczne z wiedzą o sztuce.
Dla kogo: dla młodzieży 15+ i dorosłych
Wstęp wolny
