„Sanatorium pod klepsydrą”, reż. Wojciech Jerzy Has, czas 119’, 1973 r.,
Arcydzieło z katalogu jednego z największych mistrzów w historii polskiego kina. Has bierze tu na warsztat wybitną, ale też trudno przekładalną na język filmu prozę Bruno Schulza. Reżyser poradził sobie jednak z tym wyzwaniem, czego efektem jest kino wysmakowane wizualnie, z genialną scenografią i kostiumami, a jednocześnie zachowujące wszystkie filozoficzne, moralne i humanistyczne rozważania zawarte w literackim pierwowzorze. Główny bohater Józef (znakomity Jan Nowicki), przyjeżdża do tytułowego sanatorium, gdzie leczony był jego ojciec Jakub. Na miejscu zostaje poinformowany przez doktora Gotarda, iż jego ojciec nie żyje. Jednakże w miejscu, w którym się znajdują, czas jest pojęciem względnym, a przyszłość, przeszłość i teraźniejszość przenikają się ze sobą, tworząc barwną, surrealistyczną mozaikę. „Sanatorium pod klepsydrą” to wielkie kino ze znakomitą obsadą, brawurową wizją i reżyserią Hasa, dopełnione spektakularną muzyką autorstwa Jerzego Maksymiuka.
