„Tokijska opowieść”, reż. Yasujiro Ozu, czas 136’, 1953 r.
Arcydzieło z katalogu japońskiego mistrza Yasujiro Ozu. Bohaterami tej historii jest dwoje mieszkających na prowincji staruszków, którzy pewnego razu postanawiają odwiedzić w Tokio swoje dorosłe już dzieci. Wiedzą, że być może będzie to ich ostatnie spotkanie, więc pełni nadziei i dobrych chęci ruszają do wielkiego miasta. Na miejscu okazuje się jednak, iż dla wiecznie zajętych, zapracowanych i zobojętniałych dzieci, odwiedziny sędziwych rodziców są raczej przykrym obowiązkiem niż źródłem radości. Minimalistyczne w środkach wyrazu (niespieszne tempo, subtelne aktorstwo czy doskonałe wyczucie przy kompozycji kadrów), a jednocześnie wielkie, poruszające kino o prawdziwych ludziach i ich codziennych życiowych sprawach. Wybitny film mający przeszło 70 lat, a jednocześnie ponadczasowy i uniwersalny w wymowie.
