Teatr im. Stefana Jaracza w Olsztynie
Reżyseria: Anna Karasińska
Obsada: Milena Gauer, Irena Telesz-Burczyk
Opowieść o kobietach w teatrze i sensie uprawiania zawodu aktorki. Dwie artystki olsztyńskiej sceny: Irena Telesz-Burczyk i Milena Gauer, prowadzone przez reżyserkę Annę Karasińską, przedstawiają swoje zawodowe biografie, bawią się epizodami z prywatnego życia, zastanawiają się, kiedy zostały wykorzystane przez innych twórców, a kiedy mogły przemówić własnym głosem. Seniorka Telesz-Burczyk wykonała kiedyś pierwszy striptease w polskim teatrze i zastanawia się, czy to zdarzenie właśnie ją ukształtowało, z kolei Gauer zawsze była aktorką formy, używającą swojego ciała i wymuszanego na nim ruchu jako najważniejszego instrumentu do budowy roli. Teraz obie zapraszają do rozmowy o tym, czym może być nagie ciało na scenie: ciało na widoku, ciało-kostium, ciało-znak. Co znaczy dla aktorki używanie własnej, prywatnej nagości? To gest uwolnienia czy zawodowy przymus wynikający z konwencji lub tematyki widowiska? Po co pokonywać własne ograniczenia? Czy aktorstwo jako obecność w przestrzeni gry wobec ludzi, którzy na aktorów patrzą naprawdę jest najlepszą metaforą ludzkiej kondycji? Jak zmieniają się zadania dla aktorek we współczesnym teatrze? Czy rzeczywiście można zagrać wszystko, zrobić każdą rzecz na scenie? Nie spodziewajcie się odpowiedzi na te pytania, w olsztyńskim przedstawieniu aktorki nie narzucają jednego etycznego widzenia, tylko sprawdzają siebie, zmuszają się do wiwisekcji, a nas, na widowni - do przemyślenia, czego chcemy od teatru, od aktora, aktorki. W czym ma nas reprezentować, co za nas zrobić?
To siostrzany pojedynek i solidarne współbrzmienie artystek z dwóch różnych pokoleń aktorskich, posiadających inna pamięć teatralną, odmienne temperamenty, inne cele w chwili wychodzenia na scenę. Przedstawienie wieńczy zwodniczy benefis – aktorki objadają się jubileuszowym tortem, jedna naga, druga ubrana. Jedna gra dobrze, druga celowo źle. Na którą z nich wtedy patrzymy, czyj komunikat jest ważniejszy?
Spektakl absolutnie nie ma charakteru naukowego wykładu ani hermetycznej dla niewtajemniczonych medytacji. Jego lekkość, nieironiczny humor, szczerość w układaniu biograficznych i emocjonalnych klocków narracyjnych uwodzi od razu publiczność. Nie przypadkiem zdobył główną nagrodę od międzynarodowego jury na krakowskim festiwalu Boska Komedia.
Bycie oglądaną jest częścią aktorskiego doświadczenia. Bycie widzianą przydarza się na scenie, ale też poza nią, przydarza się każdej i każdemu. W trudno uchwytny sposób to czy i jak jesteśmy widziani wyznacza granice tego, kim się stajemy i co jest dla nas możliwe. W „Łatwych rzeczach” bohaterką jest ciało w roli - aktorki w teatrze i kobiety w świecie, poddawane rozmaitym opresjom widzenia, także autoopresji. Irena Telesz-Burczyk i Milena Gauer rekonstruują kształty swoich ciał i losów powstałe pod wpływem różnych spojrzeń. Spektakl stopniowo wychodząc z klasycznej sytuacji teatralnej zmienia się w performatywną, i tryumfalnie przywraca podmiotowość performerkom i ich ciałom, dając im możliwość bycia widzianym poza uprzedmiotowiającymi schematami.
Premiera: 04.12.2021
Spektakl otrzymał nagrodę główną oraz statuetkę Boskiego Komedianta na 15 Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym Boska Komedia. Krakowski festiwal to najważniejsza tego rodzaju impreza w kraju, a sam udział w nim stanowi wyjątkowe docenienie.
Czas trwania: 55 min., bez antraktu
Miejsca IV - scena widoczna jest tylko z pozycji stojącej
Parter i loże sali widowiskowej wyposażone są w pętlę indukcyjną.
