scenariusz i reżyseria: Jan Bernad
współpraca: Ewa Grochowska, Monika Mamińska
występują: Aleksandra Bednarz, Anastazja Bernad, Zofia Bernad, Olga Kozieł, Hanna Linkowska, Adela Pietras, Emilia Pietras, Magdalena Sawicka, Ewa Stankiewicz, Karolina Włodek.
Materią, z której zbudowany jest spektakl są polskie pieśni tradycyjne. Układ poszczególnych pieśni, ich skal, tonacji i rytmów tworzy narrację muzyczną spektaklu, konstruując jednocześnie jego strukturę. Treścią spektaklu jest wypełniający tę strukturę dźwięk. Większość pieśni, które znalazły się w spektaklu ma po kilkaset lat i śpiewana jest w tradycyjnej manierze wykonawczej, której źródła tkwią w archaicznych obrzędach. W tamtych czasach traktowano dźwięk jako narzędzie formowania rzeczywistości, a jego funkcją było m.in. przemieszczanie się ze świata widzialnego do niewidzialnego. W zasadniczy sposób odbiega to od dzisiejszego pojmowania dźwięku, ukształtowanego na płaszczyźnie estetycznej, a nie funkcjonalnej. W tej sytuacji pojawia się pytanie o rolę wykonawcy i jakość jego pośrednictwa między przeszłością a teraźniejszością. Pieśni te, mimo, że są żywym przekazem przeszłości, nie są obecne w kulturze i świadomości muzycznej Polaków, a stare skale muzyczne, struktury rytmiczne i dialekty odchodzą dziś już w niepamięć.
