Książka „Polski teatr Zagłady” Grzegorza Niziołka w ocenie krytyków zyskała największe uznanie. Monografia stała się podstawowym tekstem ukazującym, jak teatr Zagłady był inspiracją dla reżyserów w Polsce.
„Polski teatr Zagłady” to propozycja nowej perspektywy oglądu polskiego teatru i zarazem pierwsza w Polsce monografia poświęcona problematyce teatru i Zagłady. Autor daje pełny przegląd zjawisk teatralnych – od wyreżyserowanej przez Leona Schillera „Wielkanocy” po „(A)pollonię” Krzysztofa Warlikowskiego. Ani przez chwilę nie zapomina jednak, z jakiej pozycji, w jakim momencie historycznym i na jakim etapie kulturowych negocjacji mówi. Ujawnia związane z najnowszymi debatami pokusy „symbolicznych zadośćuczynień” i pułapki „retoryki wzniosłości”.
Krytycznemu namysłowi poddana tu zostaje gra prowadzona w ramach teatru i szerzej – społeczny dyskurs związany z Zagładą. Niziołek odwraca znaną konstatację, „że z perspektywy polskiej kultury źle widać Holokaust” i stawia kontrowersyjną tezę, że to właśnie formy tego „złego widzenia” ukształtowały najwybitniejsze zjawiska polskiego powojennego teatru. Nie jest to jednak książka o historii teatru, ale o objawiających się w teatralnym medium głębokich procesach zachodzących w polskiej kulturze, o dziejach zbiorowej myśli i afektów. To jedna z tych publikacji, które dotykają kwestii zasadniczych dla naszej tożsamości i przez które dokonuje się praca w obrębie samoświadomości Polaków.
Grzegorz Niziołek (1962) – zajmuje się teatrem XX i XXI w., tradycją romantyczną w polskim teatrze, krytyką teatralną, najnowszymi zjawiskami w teatrze polskim i europejskim, związkami teatru i historii. Jego eseje teatralne zostały zebrane w tomie Sny, komedie, medytacje (2000). Opublikował książki poświęcone twórczości Krystiana Lupy i Krzysztofa Warlikowskiego
Piotr Gruszczyński (1965) – dramaturg, krytyk teatralny, związany na stałe z Nowym Teatrem Krzysztofa Warlikowskiego. Pisał recenzje teatralne dla pism: „Tygodnik Powszechny”, „Res Publika Nowa”, „Dialog”. Współpracował z Programem II Polskiego Radia oraz festiwalem teatralnym „Dialog” we Wrocławiu. W 2003 roku wydał zbiór esejów i wywiadów „Ojcobójcy. Młodsi zdolniejsi w teatrze polskim”. Za tę książkę otrzymał nominację do Nagrody Literackiej Nike. W latach 2005 – 2008 był kierownikiem dramaturgicznym TR Warszawa. W roku 2007 ukazał się zbiór jego rozmów z Krzysztofem Warlikowskim „Szekspir i uzurpator”. Współpracował jako dramaturg z Mariuszem Trelińskim przy realizacji jego oper. Jest wykładowcą Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie.
Wstęp wolny
