Wykład Jerzego Brukwickiego - grafika „SOLIDARNOŚCI” z lat 1980-1989 dotyczy twórczości artystycznej, która narodziła się wraz z powstaniem NSZZ “Solidarność”. Wtedy właśnie w okresie sierpniowego, legendarnego strajku w Stoczni Gdańskiej powstał graficzny znak „Solidarności”. Znak ten stał się jednym z najpopularniejszych symboli graficznych w dziejach polityki i sztuki.
Jerzy Brukwicki urodził się w 1945 roku. Jest krytykiem sztuki, dziennikarzem, szefem warszawskiej Galerii Krytyków Pokaz. W latach 80-tych współtworzył ruch kultury niezależnej. Do ważniejszych jego wystaw należały: Czas smutku, czas nadziei; Polska Pieta; Plastycy stoczniowcom; Obecność. Ponadto był wydawcą i redaktorem pozacezuralnego pisma poświęconego sprawom kultury "Wybór", redaktorem tygodnika "PWA. Przegląd Wiadomości Agencyjnych" oraz współpracownikiem takich wydawnictw jak NOWA, Przedświt, Pokolenie. Współpracuje z Instytutem Adama Mickiewicza i redakcją magazynu LOT Kaleidoscope. Był kuratorem wielu wystaw w kraju i za granicą m.in.: Magdaleny Abakanowicz, Jana Młodożeńca, Józefa Szajny, Andrzeja Wajdy, plakatów i grafiki "Solidarności".
W plakatach „Solidarności” z lat 1980-1989 Jerzy Brukwicki dostrzega zajmujący obszar sztuki mówiącej o człowieku, jego życiu, dążeniu do prawdy i dobra, wolności i niezależności. Traktuje je jako fascynujące dokumenty niezwykłego okresu w polskich dziejach, mówiące o zmaganiach narodu ze znienawidzoną władzą, o sprawiedliwości, szacunku dla innych. W ten sposób wyrażały one sprzeciw wobec represji, przemocy i nietolerancji. W opinii Jerzego Brukwickiego plakaty skutecznie upowszechniały idee i cele „Solidarności”, informował o sensie istnienia i działaniach niezależnego Związku. Inspirowały je odręczne, pośpiesznie malowane napisy i hasła na murach strajkujących stoczni, kopalń i fabryk, na ścianach mieszkalnych bloków czy wiejskich płotach.
