Wystawa zdjęć Zofii Jabłońskiej (1907-1971) - dziennikarki, reportażystki, feministki, pierwszej ukraińskiej fotografki. Jabłońska podróżowała po całym świecie z aparatem fotograficznym i kamerą w ręku, pisząc pamiętniki ze swoich podróży. Fotografowała pejzaże, architekturę oraz ludzi w Maroku, Egipcie, Azji Południowo-Wschodniej, Nowej Zelandii, Australii, Indonezji (m.in. na Jawie i Bali) oraz na Tahiti. Archiwum Jabłońskiej jest w posiadaniu jej rodziny w Paryżu, gdzie artystka spędziła większość swojego życia. Zbiór zawiera bogactwo materiałów wizualnych i tekstowych, które wciąż czekają na odkrycie. Na wystawie zaprezentowane zostaną fotografie wykonane przez Jabłońską w trakcie jej podróży do Azji, Afryki Północnej, Nowej Zelandii oraz Tahiti. Wystawa jest realizowana dzięki uprzejmości spadkobierczyni Jabłońskiej, jej wnuczki Natalie Oudin, z którą spotkamy się w Lublinie w ramach festiwalu.
Zofia Jabłońska – ur. 15 maja 1907 r. w wiosce blisko Lwowa, w rodzinie greckokatolickiego księdza. W latach 1924-1925 studiowała w Szkole Dramatycznej we Lwowie. W tym samym czasie skutecznie zarządzała dwoma kinami w Tarnopolu. Dzięki temu udało jej się zebrać wystarczająco dużo pieniędzy na podróż do Paryża, gdzie spróbowała swoich sił w kilku filmach. Paryż nie zatrzymał jej na długo, bo już pod koniec 1928 r. postanawia wyjechać na własną rękę do Maroka, a w grudniu 1931 r. Jabłońska wyrusza w wymarzoną podróż dookoła świata. W czasie tej podróży w Indochinach poznaje swojego przyszłego męża, francuskiego inżyniera Jeana Oudina. Jabłońska kontynuując swoją wyprawę po świecie, podróżuje do Syjamu (obecnie Tajlandia), Malezji, Jawy, Bali, Australii, Nowej Zelandii i na Tahiti. W październiku 1934 r. dociera do ostatniego przystanku swojej podróży dookoła świata - Nowego Jorku. Po tych wydarzeniach, już w ojczyźnie, Zofię wita się jak prawdziwą gwiazdę: spotkania z publicznością, prezentacje. Kobieta, która samodzielnie odbyła podróż dookoła świata i utrwaliła ją w literaturze jest sensacją dla jeszcze dość patriarchalnej Galicji lat 30. Tym samym staje się idolką galicyjskiego środowiska feministycznego, które ukształtowało się wokół pism „Nowa Chata” i „Kobiecy los”.
