07.05.2024
Leszczyna turecka
Leszczyna turecka łac. Corylus colurna L.
Opis: Drzewo wysokości do 25 m o prostym pniu i bardzo regularnej, gęstej, stożkowatej lub szerokojajowatej koronie. Leszczyna turecka rośnie powoli, jest długowieczna i zdecydowanie światło- i ciepłolubna. Młode pędy gruczołowato owłosione, starsze nagie, z wyraźnie spękaną warstwą korka. Pień pokryty grubą warstwą podłużnie spękanej korowiny. Liście szerokojajowate, długości do 12 cm, u nasady sercowate, na wierzchołku zaostrzone, o brzegach podwójnie piłkowanych lub z kilkoma niewielkimi klapami, z wierzchu ciemnozielone, od spodu na nerwach i w kątach nerwów owłosione. Jesienią liście przebarwiają się na żółto. Kotki męskie długości 6-12 cm, po 2-6 w wiązkach. Owoce osadzone na wspólnej osi po kilka obok siebie, otoczone strzępiastą, głęboko powcinaną okrywą o grubych, powyginanych i piłkowanych klapach. Orzechy spłaszczone, średnicy 1,5 cm, o bardzo twardej, grubej łupinie, dojrzewają we wrześniu-październiku. Leszczyna turecka zaczyna owocować dopiero po kilkunastu latach choć kwitnie czasami już wcześniej.
Występowanie: Południowo-wschodnia Europa, Kaukaz, Azja Mniejsza. Rośnie w lasach liściastych oraz w kserotermicznych zaroślach, w górach od 840 do 1300 m n.p.m. (Bałkany). Najlepiej rośnie na żyznych, gliniastych i lessowych glebach.
Znaczenie i zastosowanie: Drzewo szeroko uprawiane w krajach śródziemnomorskich już w czasach starożytnych dla orzechów. Do środkowej Europy wprowadzona już w końcu XVI w. W Polsce spotykana w parkach, czasem także przy drogach. Wytrzymała na niskie temperatury i bardzo wytrzymała na suszę oraz na zanieczyszczenie powietrza w miastach. Pod względem tej ostatniej właściwości nie ma sobie równych wśród wszystkich drzew u nas uprawianych. Jedno z najpiękniejszych i najcenniejszych drzew parkowych, miejskich i dla zieleni osiedlowej. Niezastąpione do obsadzania nawet wąskich ulic w miastach.
Właściwości lecznicze: brak lub nieznane są właściwości medyczne tej rośliny.
Szybkie linki
Aktualności - Środowisko
